ಮಹಾನಗರಿಗೆ ಮರುಳಿದ ಮತ್ತೆಯೂ ಮುಸ್ಸಂಜೆ ದೀಪದ ಎದುರು ಕೂತಾಗ ಕಾಡುವ ನೆನಪುಗಳು...

-
ಹೊಟ್ಟೆಪಡಿಗಾಗಿ ಮಹಾನಗರಿಗಳಲ್ಲಿ ಬಿಡಾರ ಹೂಡಿರುವ ನಮಗೆ ಹಬ್ಬ ಹರಿದಿನಗಳಿಗೆ ಊರಿಗೆ ಹೋದಾಗ ಹೆಚ್ಚಿಗೆ ಸಮಯ ಸಿಕ್ಕಿದ ಅನುಭವ ಆಗುವುದು ಸಹಜ. ಅದಲ್ಲದೆ ಕಳೆದುಕೊಂಡದನ್ನು ಮತ್ತೆ ಪಡೆದು ಬೆಸೆದುಕೊಂಡ ಭಾವ. ಬಸ್ಸಿಂದ ಇಳಿದು ಮನೆಗೆ ನಡೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗುವಾಗ ದಾರಿಯಲ್ಲಿ ಸಿಗುವ ದೊಡ್ಡ ಗಡಿಯಾರ ಕಂಬ, ಅದೇ ಹಳೆಯ ಕಟ್ಟಡಗಳು, ತಾಲೂಕು ಮೈದಾನ  ಹೀಗೆ ಇವೆಲ್ಲವೂ ಪಿಸುಮಾತಿನಲ್ಲಿ ಅಲ್ಲಿ ಕಳೆದ ಕ್ಷಣಗಳನ್ನು ನೆನಪಿಸಿದಂತೆ ಭಾಸವಾಗಿ ಮುಗುಳುನಗೆ ಮುಖವನ್ನು ಅರಳಿಸಿದ್ದು ಉಂಟು.

ಮುಸ್ಸಂಜೆಯ ದೀಪ ಹೊತ್ತಿಸಿ ಮನೆಯ ಜಗುಲಿಯಲ್ಲಿ ಕೂತು ಅಪ್ಪ ಅದೇನೋ ಆಲೋಚನೆಯಲ್ಲಿದ್ದಾಗ ನಾನು ಅವರೊಟ್ಟಿಗೆ ನಡೆಸುತ್ತಿದ್ದ ಸಂಭಾಷಣೆಗಳು ಮನೆ ಬಿಟ್ಟು ಮರಳಿದ ಮತ್ತೆಯೂ ಕಿವಿಯಲ್ಲಿ ಗುಂಯ್ ಗುಟ್ಟುತ್ತಿರುತ್ತದೆ. ಪೂರ್ಣಿಮೆಯ ಬೆಳಕು, ಕುಟುರ್ ಪಕ್ಷಿಯ ಸದ್ದು, ಮಿಣುಕು ಹುಳ ,ಅಪ್ಪನ ಬೆಚ್ಚಗಿನ ಮಡಿಲು, ತಂಪು ಗಾಳಿ ...

ನಾನು: ಏನು ಯೋಚನೆ ಅಪ್ಪ?
ಅಪ್ಪ:  ನಿಮಗೆ ಇಷ್ಟು ಒಳ್ಳೆ ಪರಿಸರ ಸಿಗಲ್ಲ ಅನ್ನೋ ಯೋಚನೆ ಅಷ್ಟೆ.
ನಾನು: ಹೌದು ಅಪ್ಪ. ನಮಿಗೆ ಅದು ಸಾಧ್ಯ ಆಗೋದು ಕಷ್ಟನೆ ಅಲ್ವ ಅಪ್ಪ?!
ಅಪ್ಪ:  ಈಗ ನಾವು ಅನುಭವಿಸುತ್ತಿರುವ ಈ ಜಾಗವನ್ನು ಯಾವುದೋ ಬ್ಯಾಂಕ್ ಸ್ವಂತ ಕಟ್ಟಡ ನಿರ್ಮಿಸಲು ಕೇಳಿತ್ತು. ಒಂದೊಂದು ಪೈಸೆಗು ಕಷ್ಟ ಇದ್ದ ಆ ದಿನಗಳಲ್ಲಿಯೂ ಇದನ್ನು ಮಾರಾಟ ಮಾಡಲು ನನ್ನ ಮಾವ ಬಿಡಲಿಲ್ಲ.
ನಾನು: ಯಾಕಪ್ಪಾ?
ಅಪ್ಪ: ನೋಡು ಪುಟ್ಟ, ಬುಲ್ಡೋಜರ್ ಆಗಲಿ ಮತ್ತೊಂದಗಲಿ ಇಲ್ಲದ ಆ ಕಾಲದಲ್ಲಿ  ಏನು ಇರದ ಭೂಮಿಯನ್ನು ಕೈಯಲ್ಲೇ ತಟ್ಟು ಮಾಡಿ , ಮೇಲಿನ ತಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಕಾಫಿ ಸಸಿಗಳನ್ನು ನೆಟ್ಟು,ಹಲಸು,ಮಾವು, ಪನ್ನೆರಳೆ, ನೇರಳೆ, ಅಮ್ಮೆ ಹಣ್ಣು, ಬೇಲದ ಹಣ್ಣು,ಆಜಿನ ಹಣ್ಣು, ದೊಡ್ಡ ಮರವೊಂದಕ್ಕೆ ಕಟ್ಟಿದ ತೂಗಯ್ಯಾಲೆ,ಕೆಳಗಿನ ತಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಗದ್ದೆ, ಅದರಲ್ಲೊಂದು ಕೆರೆ, . ಒಂದು ಅದ್ಭುತ ಜಗತ್ತನ್ನು ನಮಿಗೆ ಕೊಟ್ಟಿರುವಾಗ ಅದನ್ನು ಯಾರಿಗಾದರು ಮಾರುವುದನ್ನು ಕಲ್ಪಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಅಸಾಧ್ಯ!
ನಾನು : ಅಲ್ವ ಅಪ್ಪ! ನಾವಿಲ್ಲಿದ್ದಾಗ ಇದ್ಯಾವುದೂ ವಿಶೇಷ ಅನ್ನಿಸಿಯೆ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಈಗ ಒಂದು ಬಾಳೆ ಎಲೆಗೆ ನಾಲ್ಕು ರೂಪಾಯಿ ಕೊಟ್ಟು ತರುವಾಗ ಅಟ್ಟಿ ಅಟ್ಟಿ ಎಲೆ ತಂದು ಕಡುಬು ಮಾಡಿ ತಿಂದದ್ದು ನೆನಪಾಗುತ್ತೆ.
ಅಪ್ಪ: ನಿಜ ಪುಟ್ಟ, ಬಿಟ್ಟು ದೂರ ಹೋದಾಗಲೇ ಅದರ ಬೆಲೆ ತಿಳಿಯೋದು ಅಲ್ವ?
ನಾನು: ರಾತ್ರಿ ಹಗಲು ವ್ಯತ್ಯಾಸವೆ ತಿಳಿಯದಷ್ಟು  ಜಳಪಿಸುವ ಬೆಳಕಿನ ಜಗಮಗದಲ್ಲಿ ಕಳೆದು ಕರಗಿ ಹೋದಂತೆ ಅಲ್ಲಿ ಆದ್ರೆ ಇಲ್ಲಿ ಪೂರ್ಣಿಮೆಯ ಕೆಳಗೆ ಶಾಂತವಾಗಿ ಉರಿದಿರುವ ಈ ದೀಪ ನಮ್ಮ ಅಂತರಂಗ ತೆರೆದಿಟ್ಟ ಭಾವ. 
ಅಪ್ಪ: ಯಾವುದಾದ್ರೂ ಅಷ್ಟೆ ಅತೀ ಆದ್ರೆ ಅಜೀರ್ಣ ಆಗೋದೇ!
ನಾನು : ಅಪ್ಪ ಈಗೆನೋ ಸರಿ ಮುಂದೇನು ನಮ್ಮ ತೋಟ ,ಕೆರೆ ಇವೆಲ್ಲ ಹೀಗೆ ಇರುತ್ತಾ?
ಅಪ್ಪ: ನಾನಿರೋವರೆಗೂ ಈ ತೋಟ ಹೀಗೆ ಇರುತ್ತೆ, ಗದ್ದೆಲಿ ಬತ್ತನೇ ಬೆಳಿತೀನೆ  ಯಾವುದೇ ಕಾರಣಕ್ಕೂ ಶುಂಠಿ ಬೆಳಿಯಲ್ಲ.
ನಾನು: ನಷ್ಟ ಅಲ್ವ ಅಪ್ಪ? ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಯಾರು ಸಿಗ್ತಾರೆ? ಹಾಗೆ ಸಿಕ್ಕಿದ್ರು ಸಂಬಳ ಕೊಟ್ಟು ಪೂರೈಸುತ್ತಾ ಅಪ್ಪ?
ಅಪ್ಪ: ದೇವ್ರು ಶಕ್ತಿ ಕೊಟ್ಟಷ್ಟು ದಿನ ನಾನು ನನ್ನ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತೇನೆ ಉಳ್ದದ್ದು ಆ ಶಕ್ತಿಗೆ  ಬಿಟ್ಟದ್ದು.
ಮಹಾನಗರಿಗೆ ಮರುಳಿದ ಮತ್ತೆಯೂ ಮುಸ್ಸಂಜೆ ದೀಪದ ಎದುರು ಕೂತಾಗ  ಕಾಡುವ ನೆನಪುಗಳು...




Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

My Everyday Magic: Puttu!!!!!

-
Image
  This Friday evening , while I was curled up in your lap, my little Puttu, I felt so warm... and suddenly, this little feeling crept in—someday I’m going to miss this so badly (even though it’s far away!). One by one, all your cutest little moments started dancing through my head—like a slideshow made of love. The way you keep sniffing the air, trying to catch the irresistible aroma of fresh ghee... the way your eyes light up when dosa starts bubbling on the hot tawa, and you suddenly shout, “Uppittu Ammaaa!! Very me, very me, very me!!” I see myself in you completely. And oh, how you go after AppaChaami’s life too—“Me me me ONLY!”—not even sparing him! And that sudden shout of “Appa bandavu!” with full excitement as we both peek through the window when AppaChaami arrives… and then you go running and hugging him tight like you’re seeing him after 10 years! Appa’s face literally glows like a 100-watt bulb. And my heart? It just bursts with love. Your happy dance when semige st...
Read more

Between Stops...

-
The metro was alive with its usual rush, a sea of women moving through their day. I found a spot near the door, and right in front of me stood two girls—so different, yet perfectly in sync. One had long, neatly plaited hair, a simple cotton bag slung over her shoulder. A black bindi rested on her forehead, with a faint trace of kunkuma above it, as if she had hurriedly applied it that morning. Her feet, tucked into flower-bowed slippers, completed her effortless grace. The other was effortlessly stylish. Her nails, decorated with delicate nail art, tapped lightly against her phone. She wore  Levi’s jeans and Crocs—an unusual combination, but one that suited her. I love listening to college girls talk. Not in a nosy way, just out of curiosity. It’s fascinating to see how they are now, how we once were. There’s something refreshing about their unfiltered conversations, a kind of innocence wrapped in laughter. Today, the stylish one was upset—she had messed up her MC, and it weighed o...
Read more

Error is Human?

-
Image
On his 78th birthday, the college organized a grand ceremony to honor Mr. Rao, a beloved principal who was about to retire after decades of dedicated service. Though his age suggested he should be slowing down, he still carried the energy and vitality of someone in his 50s. The hall was filled with professors, lecturers, and staff—many of whom had spent more than 20 or 30 years at the institution because of Mr. Rao’s leadership. They spoke one by one, recounting stories of how he had influenced their lives, creating an atmosphere of trust, security, and mutual respect. The first story shared was one from a young accountant’s early days. Fresh out of college with a B.Com degree, he had joined a company as an accountant. Despite his inexperience, he was meticulous with his work, so much so that his accounts had no errors. His team lead, noticing this, began to take his work for granted, assuming everything would be flawless without needing thorough review. However, when the boss of ...
Read more